Hayat boyunca hep nankörlük görürüz Bazen gördüğümüz nankörlükler karşısında susarız veya susmak zorunda kalırız insanların yaptığı nankörlükler karşısında hayatın yaptığı nankörlük daha ağır değil mi hep insanları suçlarken neden hayatı suçlamıyoruz ki aslında hayat en büyük nankördür.
Mesela ne zaman mutlu olmaya kalksanız mutluluğunuza gem vurulmuyor mu.
Hayatta bir çok kez nankörlük ve vefasızlık görmüş kişileri bir düşünelim önce kendilerini insanlardan soyutlarlar kendi kabuklarına çekilip bir nevi hayata küserler daha sonra yapılan haksızlıklara vefasızlıklara ve kalleşliklere ağlamaktan vazgeçerler her gören onu ya aptal yada yapılan nankörlükleri haksızlıkları unuttu zanneder.
Aslında nankörlük vefasızlık bir ömür boyu unutulmaz sadece kişi hatırlamaktan ve nefret etmekten vazgeçer.
Zayıf karakterli kişiliği oturmamış insanlar nankörlük ve vefasızlık yapar.
Karakter ve kişilik sonradan olmaz doğuştan olur.
Günümüzde en çok rastladığımız şeydir nankörlük vefasızlık.
Bu arkadaş arasında olur kardeşler arasında olur karı koca arasında olur en kötüsü nedir biliyor musunuz sevdiğiniz birinin size yaptığı nankörlük ihanet ve vefasızlıktır insanı bu derinden yaralar.
İşte hayat en büyük nankördür dememdeki sebep.
O yüzden napıyormuşuz her şeye boş verip mutlu olmaya bakıyormuşuz.
Çünkü hayat üzülmeye değmiyor o kadar kısa ki göz açıp kapayıncaya kadar zaman geçiyor ömür bitiyor.
Ben hayata sustum artık görmedim bilmiyorum duymuyorum diyorum.(insan hayatı yaşadığı kadar değil bir serçe kuşunun bir kanat çırpması kadardır)